روزهای زیبا...من و تو و خدا

آرام آرام در جاده ی خاکی قدم می زنیم...جاده ی باریک و پر از خانه های قدیمی!خوشیم با هم! 

هرچند دیشب تا صبح می گریستم و خدا می داند بر تو چه می گذشت...اما هوای اینجا! 

با هم یک نفس عمیق می کشیم و در ذهنم می گویم چه عطر دل انگیزی دارد اینجا...و تو      می گویی "چه عطر دل انگیزی دارد اینجا "و لبخند می زنی...از آنها که دوست دارم...از آن لبخند ها که چهره ات را معصوم تر می کند!... 

در دل می گویم:همیشه بخند...حتی اگر من نباشم!تا حظ کند دنیا از لبخندت!تا ذوب شوند کوهها در بزرگی ات...تا همیشه بدانم،بعد از خداوند این تو هستی که همیشه لبخند می زنی!