اشک ها...

چقدر اشک هایم گرم اند...مانند خون...نه!مطمئنم خون گریه نمی کنم...فقط میدانم،گرمای 

 اشک هایم ...هه!چقدر ساده ام!...چقدر کودکم هنوز...!چه خوش باورم! 

آه...دلک ساکت سرد سربه زیر...! 

نزدیک تر از...

 

خداوند...

اینجا ...خزیده در گوشه ای از هستی ... کنج فراموش خانه ی دل  

نشسته ام...باقیمانده ای نیست جز خود و خدا...من وتو ... 

آرام تر می گویم...تا بلند تر بشنوی...نزدیک تر از... من به من...!

خداوند...

من نیز فراموش...یادی از خود نمی خواهم حتی...تنها تو بمان...من هیچ ،من نه...تنها تو...خداوند من...که من و یاد و همه ای...

و اگر شنیده می شوم هنوز...با همه ی بی صداییم و با همه ی فراموشی و نیستی ام...اگر دیده می شوم هنوز...با پاسخ ات به فراموشی ام یاد بده که هنوز هستم...وبه یاد پرسشم بیاور که پاسخ داده ای پیش تر از آنکه بپرسم...

من و یاد و هستی ام...همه آکنده از توییم...و پاسخ و سعادت همینجاست... 

آساییده در پشت دعوت تو...

                                                                                     خداوند... 

                                                                               نزدیک تر از...

مرا دگر رها کن...

 

مرا دگر رها کن...

من این تنهایی را دوست دارم؛من این تنهایی در قفس تن را دوست دارم،تا لحظه ی رهایی ام!...تا زمان جدایی ام!

من این عاشق بودن را...عاشق تو بودن...عاشق تو بودن و بدون تو بودن...این عادت را...من این عادت را دوست دارم!

حداقل تا زمانیکه تو مرا نمی خواهی...!

بگذار تنها بمانم با این غم نبود تو...با شوق وجود تو...بگذار...بگذر...!