آدم اینجا تنهاست...

گاهی آدم انقدر فرو میره که...بگذریم! 

دیگه نه زیاد عاشقانه و نه زیاد عارفانه یا چه میدونم احساساتی...نه دیگه اینجور نمی نویسم! 

دیروز چیزی شنیدم!مهم نیست چی بود مهم این بود که... 

آدم ها تنها شباهتشون با هم اینه که با هم متفاوتن...گاهی آدم از تمام دار و ندارش فقط یه قطره...یه قطره میمونه!حالا اگر اون یه قطره هم... 

غمگین تر شدم...کمی بیشتر تو خودم میرم...کمرنگ تر میشم!... 

بعضی ها به دنیا میان تا زندگی کنن...اصلا فقط به درد زنده بودن و زندگی کردن می خورن... 

اما بعضی ها...دنیا رو هم بهشون بدی نمی تونن این دنیا رو تحمل کنن! 

نه اینکه این از روی روحانیت زیاد(!) باشه!از دل کوچیک و بی قرارشونه! 

من جزو دسته دومم!این دنیا رو تحمل میکنم...بگذریم از اینکه فقط واسه ی آدمایی مثله من یه چیز پیدا میشه که این دنیا رو واسشون قابل تحمل کنه که اونم به زور ازش میگیرن! 

گاهی حتی روش اسم خدا و پیغمبرم میذارن!چیزی که غصه ی امثال منو دو برابر میکنه! 

بگذریم...فقط می خواستم بگم دیگه عاشقانه و عارفانه و احساساتی نمی نویسم!همین...

روزی که آمدم...رفتم...اما!!!

کوله بار سفرم را بستم!همه چیز آماده است...جز یک حرف...یک اشاره اش کافیست برای نرفتنم!

یک اشاره ات برای مردنم...ماندنم کافیست!آمدم...آمده بودم بمانم.آمده بودم سرم را روی شانه هایت بگذارم و بگریم.آمده بودم از خستگی هایم بگویم...نه ! آمده بودم از خستگی هایت بشنوم ...   

ازناامیدی هایت...آمده بودم با یک کیف بزگ پر از خدا...با بلیت سفر! سفر به دلت...سفر به عمق غمهای چشمانت... 

   

و خدایی که در این نزدیکیست...

احساس می کنم مرا 

از عمق جاده های مه آلود 

یک آشنای دور...صدا می زند 

         آهنگ آشنای صدای او 

                       مثل عبور نور... 

                              مثل عبور نوروز... 

                                      مثل صدای آمدن روز است! 

                                                                                (قیصر امین پور)